Góry zawsze wyglądają pięknie... Ośnieżone... przykryte poranną mgłą... zatopione w pochmurnym niebie... Ale moją ulubioną wersją (szczególnie podczas trekingów) są góry pod błękitnym, przejrzystym niebem.
Dlatego dzisiaj wraz ze słońcem energia wstępuje w nas ze zdwojoną siłą i wraca wiara na przepiękny trekking.
Dlatego dzisiaj wraz ze słońcem energia wstępuje w nas ze zdwojoną siłą i wraca wiara na przepiękny trekking.
Dzień 3 - Przejście z Boz-Uchuk przez dolinę Jergez oraz przełęcz Ailanysh do doliny Ak-Suu Almaluu
Dystans: 23.2 km
Suma podejść: 750 m
Suma zejść: 1 353 m
Czas na szlaku: 8:30 - 16:30
Dzisiaj czeka nas najdłuższy odcinek trekingu. Do pokonania mamy dwie przełęcze i ponad 20 kilometrów. Dlatego cieszymy się, kiedy po wyjściu z namiotu dostrzegamy promienie słońca. Ciepło jeszcze do nas nie dociera i namiot skąpany jest w kropelkach rosy, ale udaje nam się znaleźć nasłoneczniony fragment, na którym suszymy nasze buty i tropik. Jest zimno, ale gdy tylko słońce wschodzi na tyle wysoko, by objąć swoim zasięgiem naszą polankę temperatura od razu skacze w górę. Na przeciwległym brzegu jeziora pasą się konie, a na pobliskich wzgórzach poruszają się małe brązowe kropeczki - krowy.
Pod błękitnym niebem wszystko wygląda optymistycznie, a nogi same rwą się do marszu.
Z uśmiechem spoglądamy w dół na dolinę, którą maszerowaliśmy poprzedniego dnia, poprzecinaną żyłkami strumieni i rozlewisk, które musieliśmy mijać. Pamiątką jest jeszcze wilgoć w butach ;-)
Ale przy takiej pogodzie absolutnie nic nam nie przeszkadza!
Szybkie śniadanie i ruszamy.
Pierwszy fragment szlaku prowadzi w górę zboczem zasypanym ogromnymi głazami. Po niedługim czasie kamienie przerzedzają się i wychodzimy na pastwiska, gdzie witają nas krowy. Przechodzenie wśród stad bydła będzie naszą codziennością, ale na razie czuję się troszkę nieswojo, szczególnie gdy groźne byczki spoglądają na mnie spode łba ;-)
Dochodzimy na szczyt wzniesienia, po czym czeka nas naprawdę ostre zejście w dół. Z góry wydaje się to trochę jak skok w przepaść, ponieważ kąt nachylenia jest tak duży, że wzrok nie jest w stanie objąć drogi zejścia. Na szczęście kępy traw ukształtowały naturalne "minischody" i zejście nie jest najgorsze. Nie bawimy się nawet w zakosy tylko "walimy" pionowo w dół.
Przechodzimy przez zieloną dolinę obserwując otaczające nas góry. Na razie bardziej przypominające pagórki - trawiaste i dość łagodne. Ale to oczywiście tylko wrażenie bo jesteśmy na wysokości powyżej 3 tysięcy metrów. Po przejściu doliny (oczywiście w towarzystwie świstaków) czeka nas podejście na pierwszą przełęcz.
Podejście po trawiastym zboczu wydaje się proste, ale ponieważ nie ma wyznaczonej ścieżki, a my kierujemy się po prostu na przełęcz, to często obieramy najkrótszą i najbardziej stromą drogę. Czasami wydaje nam się, że jesteśmy na wyznaczonej ścieżce, a za chwilę mamy wrażenie że to tylko ślad zwierząt.
Generalnie ta część szlaku Ak-Suu nie jest zbyt popularna. Najwięcej turystów można spotkać na odcinku Dolina Karakol - Ala-Kol - Dolina Arachan. Nieco mniej w kierunku Talety Pass (aczkolwiek tam ścieżki są już wyraźne). Natomiast fragment od Boz-Uchuk wydaje się naprawdę dziewiczy. Szlak nie jest oznakowany i nie ma żadnej wyraźnej ścieżki. Bez GPS nie wyobrażam sobie nawigacji w tym terenie. Może pod koniec sezonu turyści wydeptają więcej śladów, ale na razie wygląda jakbyśmy to my przecierali szlak.
W każdym razie idziemy dość ostro w górę, kierując się częściowo szlakiem na GPS, a trochę orientacyjnie wybierając najdogodniejszą drogę w kierunku przełęczy. Im wyżej tym ścieżka jest jakby wyraźniejsza, ale nadal nie wiemy czy to ludzki ślad czy też ścieżki zwierząt.
Znów towarzyszą nam świstaki, których z każdym kilometrem jest coraz więcej. Biegają po zboczu kręcąc swoimi futrzanymi kuperkami - od norki do norki, od kamienia do kamienia.
Wreszcie zbliżamy się do przełęczy... a serce przyśpiesza, bo zza horyzontu zaczynają wychylać się ośnieżone szczyty. Już czuję, że widok będzie piękny! I faktycznie jest piękny! Na takie górskie obrazy czekałam! Przed nami rozległy widok na ogromne przestrzenie Tien Shanu i przykuwający wzrok ośnieżony szczyt Tashtanbek-Tor-Bashi (4 600 m n.p.m). Oczywiście robimy przerwę na przełęczy, żeby nacieszyć wzrok niesamowitym widokiem. Pierwszym od początku trekkingu, który wywołuje "wow!".
Samo siodło przełęczy, znajdujące się na wysokości 3 524 m n.p.m. jest dość kamieniste, ale porośnięte drobnymi kwiatuszkami. Znajduje się między dwoma szczytami, które jednak nie ograniczają bardzo szerokiego widoku na odległe góry. Mamy szczęście, że niebo jest przejrzyste a widoczność doskonała. Wczorajsza wędrówka we mżawce zostaje skompensowana z nawiązką!
Czas na zejście. Tym razem dość łagodnie, wśród traw i kamieni. Mimo, że z każdym krokiem schodzimy coraz niżej, piękny widok ośnieżonych szczytów mamy cały czas przed sobą. Kierujemy się do rzeki, którą będziemy musieli przekroczyć, żeby przejść na drugą stronę doliny i wspiąć się na przeciwległe zbocze.
Standardowa zasada - żeby wejść trzeba najpierw zejść ;-)
W drodze zejściowej trafiamy na pierwsze oznaczenie szlaku - namalowaną na kamieniu czerwoną kreskę. Jest to jednak czysty przypadek, że akurat na ten głaz trafiliśmy, ponieważ na tym fragmencie drogi znów nie ma żadnej wyraźnej ścieżki, a my kierujemy się zgodnie ze wskazówkami GPS.
Dochodzimy do rzeki, która tak ja wczoraj nie stanowi jednej wstążki, a dzieli się na dziesiątki odpływów. Początkowe odnogi pokonujemy bez problemu, ale z głównym korytem mamy spory problem, Idziemy to w dół, to w górę szukając dogodnego miejsca na przekroczenie rzeki. Wreszcie dajemy sobie spokój. Nasze buty trekingowe przywiązujemy do plecaków, wskakujemy w sandały i ruszamy przed siebie ;-)
Oj rześko!!!! Nurt jest dość silny (jak to w górskiej rzece), ale ponieważ strumień nie jest zbyt szeroki bez problemu przedostajemy się na drugą stronę. A nasze stópsy czują się doskonale. Rewelacyjny sposób by pobudzić krążenie! Fantastyczne uczucie. A ile radochy, ze mogliśmy pochlapać się w lodowatej wodzie ;-)
Z nową energią możemy zacząć kolejne podejście. Trawiastym zboczem podchodzimy na plateau. Naszym oczom ukazuje się jezioro u podnóża szczytów, pokrytych łatami śniegu. Mijamy je i pniemy się dalej w górę. Wchodzimy w nieckę otoczoną zboczami gór. Słońce zachodzi za chmury, co dodaje nieco mrocznego charakteru. Dolinka jest mocno ocieniona, a dodatkowo niebo nad nami robi się coraz ciemniejsze. Dochodzimy do kolejnego jeziorka. Teren wokół jest bagnisty, więc znów musimy kluczyć, by w miarę suchą stopą przedostać się na kolejne i kolejne wzgórze.
Przełęcz jest już dobrze widoczna. Jeszcze tylko ostatnie kamieniste podejście, które pokonujemy w drobnym deszczu. Siodło przełęczy przykryte jest grubą warstwą śniegu. Podchodzimy nieco bokiem i... jesteśmy.
Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pogoda znów się poprawia. I w słabych jeszcze promieniach słońca możemy spojrzeć doliny pod naszymi stopami i szczyty nad naszymi głowami.
Dolina Jergez, którą przyszliśmy, pod zachmurzonym niebem, wygląda niesamowicie tajemniczo, a dwie tafle niebieskich jezior dodają jej dodatkowego uroku. Widok na drugą stronę obejmuje ogromne "gruzowisko", które kilkaset metrów w dół zamienia się w zieloną łąkę. A nad doliną góry, góry, góry... pasma zachodzące na siebie, im dalsze tym bledsze, coraz mniej widoczne, ginące w chmurach... bezmiar Tien-Shan'u.
Na przełęczy robimy krótką przerwę i ruszamy w dół. Pogoda coraz lepsza, a słońce świeci w pełni. Przed nami już tylko zejście, więc czujemy się prawie jak w domu, mimo, że do noclegu jeszcze długa droga.
Rzeka wzdłuż, której schodzimy tworzy w dole doliny dość głęboki kanion. Trzeba uważać, żeby schodzić po właściwej stronie. Przekroczenie rzeki w tym miejscu jest już bowiem niemożliwe. Idziemy po jej lewym brzegu z fantastycznym widokiem na ośnieżony Tashtanbek-Tor-Bashi oraz lodowiec u jego stóp. Jesteśmy zachwyceni tym olbrzymem, który trafił na co najmniej 100 naszych zdjęć.
Ale bezsprzecznie szczyt króluje nad całą doliną i przyciąga wzrok. Majestatyczny, olbrzymi, groźny i pociągający jednocześnie.
Dobrze, że idziemy wygodą trawiastą łąką, bo nie musimy zbyt uważnie patrzeć pod nogi :-)
W dole dostrzegamy grupę turystów. Wreszcie ktoś pojawił się na szlaku. Jesteśmy ciekawi, kogo spotkamy. Zastanawiamy się nawet, czy nie jest to ktoś znajomy z bazy Racek... Zejście nie jest zbyt łagodne (nawet mało powiedziane), a my dodatkowo tniemy wszystkie zakręty gnani ciekawością ;-)
I wreszcie rozwiązanie zagadki... Z całej odpoczywającej grupy, turystów było tylko dwoje - para z Holandii, pozostali zaś stanowili "obstawę" - przewodnik oraz dwóch tragarzy :-)
Uśmiechamy się do siebie, bez słów wymieniając "wyrazy współczucia", ale z drugiej strony... my nie jemy na podwieczorek świeżych owoców i nie pijemy czaju z... porcelanowych filiżanek na szlaku :-D
Ponieważ nie mamy wykwintnej zastawy, żeby delektować się popołudniową herbatką ;-) to wymieniamy tylko kilka grzecznościowych pytań i pozdrowień, po czym ruszamy dalej, popijając źródlankę z plastikowej butelki ;-)
Ostre zejście już za nami, teraz czeka nas przejście płaskiego fragmentu doliny.
Słońce praży, ale w oddali słychać grzmoty. A za chwilę zaczyna podać. Pełne słońce i ulewny deszcz - takie rzeczy tylko w górach. Zupełnie nam to nie przeszkadza. Słońca daje przyjemne ciepełko, a deszcz przyjemnie chłodzi. Tylko grzmoty wywołują lekkie zaniepokojenie. Śledzimy chmury na niebie i szczęśliwie okazuje się, że poruszamy się w przeciwnych kierunkach.
Dochodzimy do końca wypłaszczenia, by w dole zobaczyć dolinę Ak-Suu Almaluu, przeciętą rzeką o tej samej nazwie. Nad brzegiem rzeki kilka pasterskich jurt, a w górze doliny białe wierzchołki gór - wyjątkowo malowniczy krajobraz.
To właśnie w tej dolinie będziemy dzisiaj biwakować. Lepszego miejsca nie możemy sobie wymarzyć. Znów bardzo ostre zejście, ale ponieważ już ostatnie, to znów nadajemy tempo.
Do rzeki dochodzimy w deszczu, ale gdy tylko przekraczamy jej brzegi deszcz ustaje. Szczęście wyjątkowo nam dziś sprzyja. Możemy na spokojnie znaleźć dogodne miejsce i rozbić namiot.
To był piękny dzień, pełen wrażeń. Leżąc w śpiworach wciąż mamy przed oczami wszystkie niesamowite widoki! I aż ciężko uwierzyć, że będzie tylko lepiej... ;-)
Link do kolejnej części:
Dzień 4 - Przejście przez przełęcz Ortok (3 616 m n.p.m.) doliną Anyrtor do Altyn Arashan
Pod błękitnym niebem wszystko wygląda optymistycznie, a nogi same rwą się do marszu.
Z uśmiechem spoglądamy w dół na dolinę, którą maszerowaliśmy poprzedniego dnia, poprzecinaną żyłkami strumieni i rozlewisk, które musieliśmy mijać. Pamiątką jest jeszcze wilgoć w butach ;-)
Ale przy takiej pogodzie absolutnie nic nam nie przeszkadza!
Szybkie śniadanie i ruszamy.
Pierwszy fragment szlaku prowadzi w górę zboczem zasypanym ogromnymi głazami. Po niedługim czasie kamienie przerzedzają się i wychodzimy na pastwiska, gdzie witają nas krowy. Przechodzenie wśród stad bydła będzie naszą codziennością, ale na razie czuję się troszkę nieswojo, szczególnie gdy groźne byczki spoglądają na mnie spode łba ;-)
Dochodzimy na szczyt wzniesienia, po czym czeka nas naprawdę ostre zejście w dół. Z góry wydaje się to trochę jak skok w przepaść, ponieważ kąt nachylenia jest tak duży, że wzrok nie jest w stanie objąć drogi zejścia. Na szczęście kępy traw ukształtowały naturalne "minischody" i zejście nie jest najgorsze. Nie bawimy się nawet w zakosy tylko "walimy" pionowo w dół.
Przechodzimy przez zieloną dolinę obserwując otaczające nas góry. Na razie bardziej przypominające pagórki - trawiaste i dość łagodne. Ale to oczywiście tylko wrażenie bo jesteśmy na wysokości powyżej 3 tysięcy metrów. Po przejściu doliny (oczywiście w towarzystwie świstaków) czeka nas podejście na pierwszą przełęcz.
Podejście po trawiastym zboczu wydaje się proste, ale ponieważ nie ma wyznaczonej ścieżki, a my kierujemy się po prostu na przełęcz, to często obieramy najkrótszą i najbardziej stromą drogę. Czasami wydaje nam się, że jesteśmy na wyznaczonej ścieżce, a za chwilę mamy wrażenie że to tylko ślad zwierząt.
Generalnie ta część szlaku Ak-Suu nie jest zbyt popularna. Najwięcej turystów można spotkać na odcinku Dolina Karakol - Ala-Kol - Dolina Arachan. Nieco mniej w kierunku Talety Pass (aczkolwiek tam ścieżki są już wyraźne). Natomiast fragment od Boz-Uchuk wydaje się naprawdę dziewiczy. Szlak nie jest oznakowany i nie ma żadnej wyraźnej ścieżki. Bez GPS nie wyobrażam sobie nawigacji w tym terenie. Może pod koniec sezonu turyści wydeptają więcej śladów, ale na razie wygląda jakbyśmy to my przecierali szlak.
W każdym razie idziemy dość ostro w górę, kierując się częściowo szlakiem na GPS, a trochę orientacyjnie wybierając najdogodniejszą drogę w kierunku przełęczy. Im wyżej tym ścieżka jest jakby wyraźniejsza, ale nadal nie wiemy czy to ludzki ślad czy też ścieżki zwierząt.
Znów towarzyszą nam świstaki, których z każdym kilometrem jest coraz więcej. Biegają po zboczu kręcąc swoimi futrzanymi kuperkami - od norki do norki, od kamienia do kamienia.
Wreszcie zbliżamy się do przełęczy... a serce przyśpiesza, bo zza horyzontu zaczynają wychylać się ośnieżone szczyty. Już czuję, że widok będzie piękny! I faktycznie jest piękny! Na takie górskie obrazy czekałam! Przed nami rozległy widok na ogromne przestrzenie Tien Shanu i przykuwający wzrok ośnieżony szczyt Tashtanbek-Tor-Bashi (4 600 m n.p.m). Oczywiście robimy przerwę na przełęczy, żeby nacieszyć wzrok niesamowitym widokiem. Pierwszym od początku trekkingu, który wywołuje "wow!".
Samo siodło przełęczy, znajdujące się na wysokości 3 524 m n.p.m. jest dość kamieniste, ale porośnięte drobnymi kwiatuszkami. Znajduje się między dwoma szczytami, które jednak nie ograniczają bardzo szerokiego widoku na odległe góry. Mamy szczęście, że niebo jest przejrzyste a widoczność doskonała. Wczorajsza wędrówka we mżawce zostaje skompensowana z nawiązką!
Czas na zejście. Tym razem dość łagodnie, wśród traw i kamieni. Mimo, że z każdym krokiem schodzimy coraz niżej, piękny widok ośnieżonych szczytów mamy cały czas przed sobą. Kierujemy się do rzeki, którą będziemy musieli przekroczyć, żeby przejść na drugą stronę doliny i wspiąć się na przeciwległe zbocze.
Standardowa zasada - żeby wejść trzeba najpierw zejść ;-)
W drodze zejściowej trafiamy na pierwsze oznaczenie szlaku - namalowaną na kamieniu czerwoną kreskę. Jest to jednak czysty przypadek, że akurat na ten głaz trafiliśmy, ponieważ na tym fragmencie drogi znów nie ma żadnej wyraźnej ścieżki, a my kierujemy się zgodnie ze wskazówkami GPS.
Dochodzimy do rzeki, która tak ja wczoraj nie stanowi jednej wstążki, a dzieli się na dziesiątki odpływów. Początkowe odnogi pokonujemy bez problemu, ale z głównym korytem mamy spory problem, Idziemy to w dół, to w górę szukając dogodnego miejsca na przekroczenie rzeki. Wreszcie dajemy sobie spokój. Nasze buty trekingowe przywiązujemy do plecaków, wskakujemy w sandały i ruszamy przed siebie ;-)
Oj rześko!!!! Nurt jest dość silny (jak to w górskiej rzece), ale ponieważ strumień nie jest zbyt szeroki bez problemu przedostajemy się na drugą stronę. A nasze stópsy czują się doskonale. Rewelacyjny sposób by pobudzić krążenie! Fantastyczne uczucie. A ile radochy, ze mogliśmy pochlapać się w lodowatej wodzie ;-)
Z nową energią możemy zacząć kolejne podejście. Trawiastym zboczem podchodzimy na plateau. Naszym oczom ukazuje się jezioro u podnóża szczytów, pokrytych łatami śniegu. Mijamy je i pniemy się dalej w górę. Wchodzimy w nieckę otoczoną zboczami gór. Słońce zachodzi za chmury, co dodaje nieco mrocznego charakteru. Dolinka jest mocno ocieniona, a dodatkowo niebo nad nami robi się coraz ciemniejsze. Dochodzimy do kolejnego jeziorka. Teren wokół jest bagnisty, więc znów musimy kluczyć, by w miarę suchą stopą przedostać się na kolejne i kolejne wzgórze.
Przełęcz jest już dobrze widoczna. Jeszcze tylko ostatnie kamieniste podejście, które pokonujemy w drobnym deszczu. Siodło przełęczy przykryte jest grubą warstwą śniegu. Podchodzimy nieco bokiem i... jesteśmy.
Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pogoda znów się poprawia. I w słabych jeszcze promieniach słońca możemy spojrzeć doliny pod naszymi stopami i szczyty nad naszymi głowami.
Dolina Jergez, którą przyszliśmy, pod zachmurzonym niebem, wygląda niesamowicie tajemniczo, a dwie tafle niebieskich jezior dodają jej dodatkowego uroku. Widok na drugą stronę obejmuje ogromne "gruzowisko", które kilkaset metrów w dół zamienia się w zieloną łąkę. A nad doliną góry, góry, góry... pasma zachodzące na siebie, im dalsze tym bledsze, coraz mniej widoczne, ginące w chmurach... bezmiar Tien-Shan'u.
Na przełęczy robimy krótką przerwę i ruszamy w dół. Pogoda coraz lepsza, a słońce świeci w pełni. Przed nami już tylko zejście, więc czujemy się prawie jak w domu, mimo, że do noclegu jeszcze długa droga.
Rzeka wzdłuż, której schodzimy tworzy w dole doliny dość głęboki kanion. Trzeba uważać, żeby schodzić po właściwej stronie. Przekroczenie rzeki w tym miejscu jest już bowiem niemożliwe. Idziemy po jej lewym brzegu z fantastycznym widokiem na ośnieżony Tashtanbek-Tor-Bashi oraz lodowiec u jego stóp. Jesteśmy zachwyceni tym olbrzymem, który trafił na co najmniej 100 naszych zdjęć.
Ale bezsprzecznie szczyt króluje nad całą doliną i przyciąga wzrok. Majestatyczny, olbrzymi, groźny i pociągający jednocześnie.
Dobrze, że idziemy wygodą trawiastą łąką, bo nie musimy zbyt uważnie patrzeć pod nogi :-)
W dole dostrzegamy grupę turystów. Wreszcie ktoś pojawił się na szlaku. Jesteśmy ciekawi, kogo spotkamy. Zastanawiamy się nawet, czy nie jest to ktoś znajomy z bazy Racek... Zejście nie jest zbyt łagodne (nawet mało powiedziane), a my dodatkowo tniemy wszystkie zakręty gnani ciekawością ;-)
I wreszcie rozwiązanie zagadki... Z całej odpoczywającej grupy, turystów było tylko dwoje - para z Holandii, pozostali zaś stanowili "obstawę" - przewodnik oraz dwóch tragarzy :-)
Uśmiechamy się do siebie, bez słów wymieniając "wyrazy współczucia", ale z drugiej strony... my nie jemy na podwieczorek świeżych owoców i nie pijemy czaju z... porcelanowych filiżanek na szlaku :-D
Ponieważ nie mamy wykwintnej zastawy, żeby delektować się popołudniową herbatką ;-) to wymieniamy tylko kilka grzecznościowych pytań i pozdrowień, po czym ruszamy dalej, popijając źródlankę z plastikowej butelki ;-)
Ostre zejście już za nami, teraz czeka nas przejście płaskiego fragmentu doliny.
Słońce praży, ale w oddali słychać grzmoty. A za chwilę zaczyna podać. Pełne słońce i ulewny deszcz - takie rzeczy tylko w górach. Zupełnie nam to nie przeszkadza. Słońca daje przyjemne ciepełko, a deszcz przyjemnie chłodzi. Tylko grzmoty wywołują lekkie zaniepokojenie. Śledzimy chmury na niebie i szczęśliwie okazuje się, że poruszamy się w przeciwnych kierunkach.
Dochodzimy do końca wypłaszczenia, by w dole zobaczyć dolinę Ak-Suu Almaluu, przeciętą rzeką o tej samej nazwie. Nad brzegiem rzeki kilka pasterskich jurt, a w górze doliny białe wierzchołki gór - wyjątkowo malowniczy krajobraz.
To właśnie w tej dolinie będziemy dzisiaj biwakować. Lepszego miejsca nie możemy sobie wymarzyć. Znów bardzo ostre zejście, ale ponieważ już ostatnie, to znów nadajemy tempo.
Do rzeki dochodzimy w deszczu, ale gdy tylko przekraczamy jej brzegi deszcz ustaje. Szczęście wyjątkowo nam dziś sprzyja. Możemy na spokojnie znaleźć dogodne miejsce i rozbić namiot.
To był piękny dzień, pełen wrażeń. Leżąc w śpiworach wciąż mamy przed oczami wszystkie niesamowite widoki! I aż ciężko uwierzyć, że będzie tylko lepiej... ;-)
Link do kolejnej części:
Dzień 4 - Przejście przez przełęcz Ortok (3 616 m n.p.m.) doliną Anyrtor do Altyn Arashan
