Szybki trekking w Parku Narodowym Ala-Archa - cz.2

Dziś staniemy na wysokości ponad 4,5 tysiąca metrów n.p.m. Szybkie zdobywanie wysokości bez aklimatyzacji da się niektórym we znaki, ale... 
Siła marzeń jest znacznie większa niż wszelkie dolegliwości!
Zapraszamy do wędrówki na Uchitel (4 532 m n.p.m.)!

Wstajemy o świcie i z radością dostrzegamy, że modlitwy Słoweńców odniosły skutek. Słońce nie dotarło jeszcze do bazy Racek, ale odległe ośnieżone szczyty kąpią się już w jaskrawych promieniach, a niebo nad nami jest idealnie czyste. 



Zbieramy się jak najszybciej, tymczasem koło naszego namiotu przechodzą już kolejne ekipy, które również kierują się w stronę Uchitela.



My wychodzimy stosunkowo późno, zdecydowanie lepiej wyruszyć nawet przed piątą ponieważ po południu szczyt bardzo często tonie w chmurach. Oczywiście wszystkie rzeczy zostawiamy w bazie i idziemy na lekko. Ufff... przewyższenie wynosi ok 1 200 metrów.
Podczas dalszych trekingów w Kirgistanie będziemy pokonywać znacznie większe różnice wysokości obładowani całym ekwipunkiem, ale i nasza aklimatyzacja będzie już na znacznie lepszym poziomie.

Idziemy wzdłuż strumienia, który w wielu miejscach pokryty jest cienką warstwą lodu. Ręce marzną mi nawet w rękawiczkach. Za ostatnim "blaszakiem" szlak skręca w lewo i od razu pnie się ostro w górę. Idziemy zakosami po lekko osypującym się piargu. Kąt nachylenia oraz tempo jakie narzuciliśmy zmusza nas do krótkiego przystanka na zrzucenie puchówek. 
Skręcamy lekko w lewo i mijamy strzeliste skały. Piarg jest coraz przyjemniejszy i wreszcie zamienia się w dość wygodne kamienie poprzetykane śmiesznymi omszałymi kępkami.
Przed nami wypłaszczenie, na które docierają właśnie Słoweńcy i jeszcze jedna mała grupa turystów.
Ja czuje się świetnie. Mogłabym jeszcze zwiększyć tempo, ale Dawid zaczyna już odczuwać dolegliwości związane z wysokością. Co jakiś czas zatrzymujemy się więc, żeby chwilę odpocząć.
W stałym rytmie (kilkaset metrów marszu, chwilka na oddech) i my docieramy do wypłaszczenia. Tutaj za kopczykami odbijamy w prawo i kierujemy się na grań. Daleko w oddali widać malutkie postacie.
"Chciałbym już tam być" - to najczęstsze zdanie podczas tej wyprawy ;-)





Kopczyki prowadzą nas po kamieniach. Nie ma tutaj wyraźnie wytyczonej ścieżki. Nieco wyżej pojawia się śnieg. Najpierw niewielkie płaty zalegające między kamieniami, potem całe śnieżne pola. Jest ślisko i naprawdę trzeba uważać. Po śladach widać, że grupy przed nami założyły już raki.

W tym miejscu mija nas schodzący przewodnik wraz z jednym chłopakiem z grupy Słoweńców. Choroba wysokościowa zmusiła go do odwrotu. A ja zaczynam się poważnie martwić o Dawida, który coraz częściej robi postoje.
Wielokrotnie robi mu się "czarno" przed oczami, ale o tym dowiem się dopiero po zejściu. Jestem na niego jednocześnie zła i jednocześnie wdzięczna. Nie powinien ryzykować. Powinniśmy zejść jeśli nie czuł się na siłach, ale... Cieszę się, że tym nie wiedziałam. ;-) Dzięki temu już za chwilę zobaczę widok, który odbierze mi mowę...



Po dość długim i meczącym podejściu dochodzimy do skał. W tym miejscu śnieg pokrywa już całe zbocze, więc idziemy bardzo ostrożnie wkopując buty w śnieg, albo wykorzystując ślady turystów przed nami. Jeśli nie ma się tutaj raków to przynajmniej kijki trekingowe są nieodzowne! 





Wychodzimy na pełne słońce. Uchitel uchodzi za bardzo wietrzny, ale nam pogoda sprzyja. Robi się naprawdę ciepło i przyjemnie.
W ostrych promieniach słonecznych wychodzimy na główną grań i odbijamy w prawo. Przed nami szczyt w całej okazałości. Po lewej stroni grani można zaobserwować nawisy śnieżne, dlatego przy wejściu lepiej trzymać się prawej strony. 

Jesteśmy już tak blisko!!! Ale nie tak szybko... Kilkadziesiąt metrów od szczytu i mnie zaczyna boleć głowa. Na szczęście to jedyny objaw, jaki mnie dopadł, ale końcówka podejścia była już nieźle "wymęczona". Nawet nie chcę myśleć jak się czuł Dawid...

W każdym razie docieramy na szczyt!
I to w jakich warunkach! Niebo jest przepięknie błękitne. Gdzieś tam z dołu zaczynają już napływać chmurki, ale dodaje to tylko uroku.









Jest przepięknie! Stoimy na niewielkim szczycie otoczeni ośnieżonymi szczytami. Wyszliśmy z bazy ostatni, i teraz jesteśmy na szczycie zupełni sami! Cały świat dla nas! Słońce nas dogrzewa, wiatru nie ma wcale, nie musimy się nigdzie spieszyć! Dawid, czy to pod wpływem wrażeń czy po krótkim odpoczynku i solidnej porcji czekolady, poczuł się znacznie lepiej. Mnie boli głowa na maksa, ale chwilowo, w ogóle o tym nie pamiętam ;-)

Pierwszy punkt na mojej liście rzeczy do zobaczenia w Kirgistanie jest oficjalnie odchaczony! Rewelacja!!!!!!

Teraz jeszcze tylko i... aż zejście.
Zejście z grani szczytowej jest bardzo przyjemne. Tym bardziej, że każdy krok w dół sprowadza nas na mniejszą wysokość. 

Problem zaczyna się nieco niżej.
Jest bardzo ślisko i naprawdę trzeba się mocno skupić na schodzeniu.
Staramy się iść po śladach poprzednich grup. 





Dochodzimy do momentu, gdzie spod śniegu widać już kamienie. Uznajemy jednak, że zejście po śniegu jest całkiem wygodne i kontynuujemy zejście ośnieżonym zboczem. 
I to jest nasz pierwszy poważny błąd. Chwila nieuwagi i zsuwam się ze zbocza. W ostatnim momencie wbijam kij, który natychmiast się łamie, ale przynajmniej wyhamowuję.
Nogi drżą mi ze strachu i nie jestem w stanie się podnieść. Nie mam się czym zaprzeć, a każdy ruch zwiększa ryzyko osunięcia. Potrzebuję chwili, żeby zebrać się w sobie i udaje mi się wrócić na wydeptane ślady. Jednak nie na długo. Nogi mam jak z waty, jeden kij też nie pomaga, i za chwilę znów się osuwam. Tym razem jednak nie tak poważnie. Decydujemy się wrócić na kamienie. Nie idziemy już tak szybko, ale przynajmniej mamy pewny grunt pod nogami. 



Nad Uchitel napływa coraz więcej chmur. Wygląda to wręcz magicznie. Okoliczne szczyty toną w białym puchu, to znów odsłaniają się w całej okazałości. Ciężko oderwać wzrok. Co chwila wyciągam aparat i próbuję uwiecznić zmieniający się wciąż obraz.

Na wypłaszczeniu mijamy grupę Słoweńców i możemy odsapnąć. Teraz już tylko "z górki na pazurki" i do bazy.

Ból głowy trzyma mnie już do końca dnia, ale czuję się przeszczęśliwa! Idziemy uczcić naszą wyprawę ciepłym obiadem i herbatą. Nie liczcie w bazie na porządny posiłek. Oprócz zupy dostajemy makaron ze śladowa ilością mięsa i sałatką z warzyw w occie (cena za lunch 700 som). 
Pełni wrażeń spędzamy kolejną noc w bazie.

Następnego dnia składamy namiot i schodzimy z gór. Wszystkie widoki, które umknęły nam przy wejściu, możemy teraz podziwiać w całej okazałości bo pogoda jest przepiękna. 

Poniżej wodospadu spotykamy też całkiem sporo turystów, którzy sądząc po niewielkich plecakach robią sobie jednodniowe wycieczki do wodospadu.
Na kamieniu "złamane serce" robimy krótki postój na zdjęcia a ja ucinam krótka rozmowę z sympatycznym chłopakiem. Ta postać przewinie się jeszcze kilka razy w mojej opowieści, dlatego wspominam o tym "nieistotnym" zdarzeniu ;-)

Po zejściu do kompleksu hotelowego rozglądamy się za transportem. Za 400 som łapiemy taksówkę do samego Biszkeku. Myślę, ze mogło być nawet taniej, bo taksówkarz bez wahania zgodził się na naszą propozycję ;-)

Tym sposobem docieramy do cywilizacji. Szybkie zakupy, pranie... i kolejne przygody.
Tym razem czeka nas 6-dniowy trekking, którego punktem kulminacyjnym jest jezioro Ala-Kul - perełka Tien Szanu. Do zobaczenia!

Szybki trekking w Parku Narodowym Ala-Archa - cz.1

Nasz pierwszy trekkingu w Kirgistanie jest doskonałym poradnikiem jak NIE powinna wyglądać aklimatyzacja. Ale i dowodem na to, jak wiele mamy szczęścia (na pewno więcej niż przysłowiowego rozumu)...
Zapraszamy do Parku Narodowego Ala-Archa...

Trekingi w Parku Narodowym Ala-Archa są bardzo częstym wyborem dla turystów przebywających w Biszkeku. Powód? Bardzo bliska odległość od miasta, szybki i bezproblemowy dojazd, bardzo przyjemne szlaki, spośród których każdy znajdzie coś na miarę swoich możliwości i co najważniejsze... piękne wysokogórskie krajobrazy.

Patrząc na liczne ośnieżone czterotysięczniki zdecydowanie można tu już poczuć klimat gór wysokich. 

Opierając się na internetowych blogach my również wybieramy Ala-Archa, jako nasz pierwszy wypad aklimatyzacyjny. Ściągnęły nas tutaj bajeczne zdjęcia i Uchitel, czterotysięcznik, który wzywał mnie od kiedy tylko podjęliśmy decyzję o wyjeździe.

Wyruszamy 3 lipca - zaraz na drugi dzień po przylocie. Niezbyt dobry pomysł biorąc pod uwagę pięciogodzinny jet lag ;-)
Najpierw nie możemy zwlec się z łóżka, a jak już nam się to udaje, to okazuje się, że mocno pada. Zaczynam się łamać czy nie przeczekać jednego dnia w Biszkeku, ale patrząc na mój napięty miesięczny harmonogram podróży, okazuję się, że zdecydowanie nie ma w nim miejsca na dzień opóźnienia ;-)

Wrzucamy na siebie kurtki deszczowe i w drogę!

Aby dostać się do parku najlepiej złapać marszrutkę nr 265 (odjeżdża z południowych obrzeży bazaru Osh, róg ulic Moskiewskiej i Beyshenalieva). Bus dojeżdża do miasteczka Kashka Suu. Stąd do bram parku jest jeszcze ok. 2 kilometry. Z relacji osób, które były tu przed nami dowiedzieliśmy się, że warto poprosić kierowcę o podwózkę. Zdecydowanie nie warto! Przynajmniej nasz kierowca nie chciał się złapać na tzw. "piękny uśmiech" i zawołał 200 som. Biorąc pod uwagę, że cała trasa do Kashka Suu kosztowała nas 50 som za dwie osoby to stawka wydawała się relatywnie duża. 
Ale daliśmy się namówić... Byłam przekonana, że do Parku jest jeszcze ok. 8 km, a nie chcieliśmy marnować godziny na marsz asfaltem. Na szczęście udało nam się urwać 50 som.

Wstęp do parku kosztuje ok. 80 som od osoby. Pomimo deszczowej pogody budka strażnicza jest otwarta. Ale... z niewyjaśnionych przyczyn strażnik macha na nas, żebyśmy szli dalej. Przynajmniej odbiliśmy sobie haracz za marszrutkę ;-)

No i tu znów niezbyt zachęcająca perspektywa - 12 kilometrów asfaltową drogą, aż do kompleksu hotelowego Ala-Archa. Podobno na trasie kursują taksówki za 10 USD, ale ponieważ pogoda nie sprzyja pieszym wędrówkom to i taksówki się ulotniły. Idziemy zatem i machamy na samochody, które sporadycznie nas mijają. Niestety bez powodzenia. Nieliczne auta wwożą zorganizowane grupy i nie są zainteresowane dodatkowymi pasażerami.

Wreszcie łapiemy cysternę, która wjeżdża na górę po bardzo popularną w Biszkeku wodę źródlaną Legendę. Naszym "małym" pojazdem w mgle gęstej jak mleko docieramy prawie do kompleksu hotelowego. Zostaje nam 1-2 km marszu. Przy okazji napełniamy butelki po Legendzie... Legendą (i to prosto ze źródła).  
Przy kompleksie funkcjonują sklepy, ale nie korzystaliśmy z nich więc nie wiemy, co dokładnie oferują. Jest również kilka jurt turystycznych.

Przy wejściu na teren hotelu witają nas kamienne posągi kozicy oraz Irbis - śnieżnej pantery, która żyje na terytorium parku.
Mijamy hotel i odbijamy na lewo na szlak. Przechodzimy obok jurt, gdzie grupa Kirgizów przygotowuje grillowane szaszłyki i zaczynamy właściwą część naszej wędrówki.

Wchodzimy w las, który osłania nas nieco przed deszczem. Idziemy niebieskim szlakiem, ale oznaczenie nie są właściwie potrzebne - ścieżka jest bardzo wyraźna - widać, że chodzi tędy wielu turystów. Szlak wspina się dość stromo, a ponieważ ziemia jest wilgotna, musimy uważać żeby się nie poślizgnąć. Wchodzimy coraz wyżej, aż wreszcie zostawiamy za sobą ostatnie drzewa a naszym oczom ukazuje się piękny widok na doliny rzek Ala Archa oraz Ak Say. Deszcz zamienia się w delikatną mżawkę a nadzieja w sercu rośnie. Z tego miejsca możemy już oglądać górujące nad dolinami szczyty, które sięgają 4000 m n.p.m. 

Wychodzimy na otwartą przestrzeń i mijamy charakterystyczny punkt - kamień "Złamane serce". Teren się wypłaszcza, a w oddali widać już wodospad Ak-Sai. To miejsce docelowe, gdzie powinniśmy przenocować. Co prawda droga do wodospadu z kompleksu hotelowego zajmuje nie więcej niż 3 godziny, to jednak biorąc pod uwagę, że:
1. wodospad znajduje się na wysokości 2 700 m n.p.m.
2. mimo, ze już nie pada, niebo zasnute jest chmurami
3. odczuwamy efekt jet lag'u
warto się tutaj rozbić na nocleg, aby stopniowo przygotować organizm do większych wysokości.

To tyle teorii... a teraz nasza praktyka...
Ja dostaję tzw. szału górskiego i ciągnie mnie w górę. Oczywiście nadal oficjalnie stoję na stanowisku, że nocujemy przy wodospadzie, ale w głębi duszy wiem, że noc spędzimy już w bazie Racek. Tym bardziej, że to tylko dwie godziny drogi... 

A że los mi sprzyja... Przy wodospadzie ktoś się już rozbił, wiec jedno miejsce biwakowe mniej. Proponuję iść wyżej... Na pewno coś się znajdzie...
Tutaj niezbyt płasko, tutaj mało miejsca... i tym sposobem wchodzimy coraz wyżej ;-)



Wciąż wypatrujemy dobrego miejsca pod namiot, ale gdy dochodzimy już do obranego punktu, okazuje się, że nie jest to najlepsza miejscówka. Zostawiam Dawida i wypuszczam się do przodu na poszukiwanie kawałka płaskiego terenu (czytaj: idę do przodu żeby Dawidowi nie przyszło do głowy rozbić się gdzieś wcześniej ;-)

Ścieżka pnie się coraz bardziej ostro w górę. Widoki są coraz lepsze, pojawia się nawet trochę słońca. Po chwili jednak wchodzimy w chmury a widoczność jest  niemal zerowa. Nawołujemy się, aby zlokalizować swoje położenie. Robimy krótką przerwę na lunch, a w tym czasie niebo znów się wypogadza. Jesteśmy ponad chmurami. Promienie słoneczne napawają nas optymizmem, a czekolada dodaje sił.



Wreszcie następuje to, co było nieuchronne, ale wymagało nieco cierpliwości ;-) Dawid decyduje, ze nie ma sensu się rozbijać i że przenocujemy już w bazie Racek. Dziewczyny, patrzcie i uczcie się ;-)





Idziemy zatem dalej, wzdłuż rzeki Ak-Say, a na końcowym podejściu spotykamy porterów, dźwigających zapasy. Pniemy się po kamieniach i wreszcie naszym oczom ukazuje się... furtka do bazy. Jesteśmy!



Baza Racek znajduje się na wysokości 3 347 m n.p.m. Z lewej strony otoczona jest pionową ścianą z wodospadem, na której odbywają się treningi wspinaczkowe. Z pozostałych stron roztacza się widok na majestatyczne szczyty oraz lodowiec. A jak wygląda sama baza? Kamienny budynek, w którym mieści się "jadłodajnia" oraz kilka miejsc noclegowych, kilka namiotów, trzy blaszaki i trzy "wychodki".
Między blaszakami rozciągnięte są kolorowe proporczyki, mające na celu odpędzenie złych duchów. Takie powiewające szmatki zawsze kojarzyły mi się z Himalajami, dlatego tym bardziej czuję klimat "prawdziwych" gór. 
Samo stwierdzenie "śpimy w bazie pod Uchitelem" powoduje u mnie gęsią skórkę.

Rozbijamy namiot. Ze znalezieniem miejsca nie ma problemu, są nawet ułożone kamienie po poprzednich gościach. Podobno w bazie za miejsce pod namiot się nie płaci, ale woleliśmy zapytać i znów zostaliśmy skasowani na 100 som. Nie ważne... nocleg w takim miejscu jest wart znacznie więcej!

Niecodzienną atrakcją w bazie jest dla nas wyjście do toalety ;-) Wychodki zawieszone są nad skarpą, na którą trzeba się za każdym razem wdrapywać. A potem po ubezpieczonym linami zboczu schodzi się do drewnianej, wysuniętej nad przepaścią budki. Cała wyprawa to dobre 5-10 min. Biegunka w tym miejscu to niezła atrakcja ;-)



Późnym popołudniem idziemy do "jadłodajni" na herbatę. Spotykamy grupę turystów, która rozmawia z przewodnikiem po angielsku, dlatego wykorzystuję okazję, aby podpytać o warunki na Uchitelu. Tak jak się spodziewałam śniegu jest dużo, a raki są bardzo przydatne. Tylko przewodnik idzie bez. Ale to mi wystarcza - w takim razie my też damy radę!
Rozmawiamy jeszcze o pogodzie.  Słoweńcy zapewniają nas, że całą noc będą się modlić o słońce ;-) My też się dołączymy, więc na pewno będzie dobrze! Podbudowani i pełni nadziei na piękną wyprawę, nie pomyśleliśmy nawet o tym, by w celu aklimatyzacji spędzić w bazie dodatkową noc...
Uchitel wzywa...